Εμπνευστής της μεθόδου είναι ο Michel Lobrot, Γάλλος ψυχοπαιδαγωγός, ψυχοθεραπευτής, ομότιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο PARIS VIII, θεωρητικός διανοητής, ερευνητής και συγγραφέας με πλούσιο έργο. Την δεκαετία του ‘60 έρχεται σε επαφή με το ρεύμα της Μη Κατευθυντικότητας του Kurt Lewin και του Carl Rogers, μέσα στα πλαίσια του Υπαρξισμού και της Φαινομενολογίας. Εμπλουτίζει και εξελίσσει τη Μη Κατευθυντικότητα με την έννοια και την πρακτική της Παρέμβασης (Intervention), δηλαδή την επιρροή και όχι την επιβολή, προς τις ανάγκες και τις επιθυμίες του κάθε προσώπου. 

Γράφει χαρακτηριστικά: “Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε να επιβάλλουμε τεχνητά στον καθένα, παιδί ή ενήλικα, να ακολουθήσει οδούς που δεν τις θέλει, χρησιμοποιώντας ποινές ή αμοιβές που συνδέονται με τις συμπεριφορές του. Ακόμη κι αν αυτές είναι αποτελεσματικές βραχυπρόθεσμα, δεν αλλάζουν τους βασικούς προσανατολισμούς του. Το υποκείμενο παραμένει αυτόνομο ό,τι κι αν κάνουμε, δεν απαντά δηλαδή σε ερεθίσματα και καταστάσεις που παρουσιάζονται, παρά μόνο όταν αυτές ανταποκρίνονται στις δικές του επιθυμίες, κίνητρα, ενδιαφέροντα προσδοκίες”. “Ο εχθρός της επιθυμίας είναι η επιβολή”. 

Στην NDI η ανθρώπινη σχέση βασίζεται στην ελευθερία και την υπευθυνότητα του Εαυτού όπως και στην επικοινωνία, συνάντηση και συν-παθητική κατανόηση του Άλλου ως μοναδικού και ανεπανάληπτου μέσα στον κόσμο. Στην NDI τα πρόσωπα συνοδεύονται με εμπιστοσύνη στη δική τους πορεία προς την προσωπική ανάπτυξη. 

Στο πεδίο της κοινωνικής αλλαγής η NDI αναγνωρίζει και υποστηρίζει την συνεχή  δημιουργία του κοινωνικου περιβάλλοντος από εμάς τους ίδιους. Γράφει χαρακτηριστικά ο Michel Lobrot στο βιβλίο “Θεσμική Παιδαγωγή” (1965): “το πιο σημαντικό είναι να προωθήσουμε παντού, όπου μπορούμε, την αυτοδιαχείριση, με σκοπό να μορφωθεί το σύνολο του λαού, να κάνουμε τους ανθρώπους αυτόνομους, ώστε να μπορέσουν να εφεύρουν νέα μοντέλα λειτουργίας των ατόμων, των ομάδων, της κοινωνίας”